We hebben allemaal een moeder, je herinneringen aan haar zijn vaak bepalend geweest voor je leven. Of jullie band goed was of te wensen overliet, of dat ze altijd min of meer een vreemde voor je is gebleven: er is veel aan de relatie met je moeder te ontdekken. Over haar zelf, wie zij was, maar ook over jezelf, waar heeft hoe je geworden bent te maken met haar? Soms lijk je op haar: dezelfde manier van kijken of lopen, je kunt het verfoeien, maar het is onmiskenbaar.
In deze sessie kijken we naar één aspect van deze relatie.
Moeder – Ester Naomi Perquin
Zoals ze in je praat en dingen vindt, dwars door je eigen woorden
klinkt, vaak ongevraagd, doe je haar nou wat opzij, je hebt toch
ogen, waarom moet dat nou zo open, die mouwen staan
je raar en doe een das om als het waait.
Zoals ze in je borstkas zucht wanneer je iets onnodigs dreigt te kopen,
zegt dat suiker, vet, voor je bloed, je hart, je lever slecht, door
drank en sigaretten is gekwetst, als je slordig oversteekt
of fietst door rood – je mag van haar niet dood,
niet eens geschaafd.
Als een achtervolgingsscène die een leven lang vertraagd
wordt afgespeeld. Ze loopt je na. Dit voortbewegen,
één en twee, in hetzelfde beeld.
Zo vaak val je tegen, zo vaak val je mee. Steeds ongevraagd
gered. Bij hond, stoep, hek en noodlot weggegrist.
Je kijkt naar haar. Je weet niet wie ze is.